Râbıta-ı Şerîfe ve İhlâs

Tarîkat temeli bunlar
Râbıtayla kalbi dinler
Teslim olup işi anlar
Meyyit gibi olmak lâzım

Kıymetli kardeşlerim!

Râbıtası kuvvetli olan ihvânın şeytân semtinden bile geçemez. Çünkü râbıtalı olan kişinin kalbi daimî zikirdedir. İhvân daima mürşidiyle beraber bulundu mu, hem letâif derslerini çabuk çabuk geçer, hem de şeytan onun semtine asla uğrayamaz. Fakat râbıtayı ihmâl ederse, şeytan onu istilâ eder, kalbine nüfûz eder. Küçük günahlarda ısrar, büyük günahlara kapı açar.

Günah hastalığının ilacı, seherde çekilen evrâddır. Mürşidlerimiz tarafından verilen mânevî derslerimiz, nefsin mertebelerini bir bir geçmek içindir. Mânevî derslerin yerine getirilmemesi münafıklık alâmetidir. Çünkü ders alınırken bir ahitleşme söz konusudur. Ahde riâyet etmemek münafıklık alâmetidir. Sünnete riâyet etmemiz, manevî derslerimizi kolaylaştırır. 

Fıkıh ile hadîs öğren
Nefsini yıkmaya davran
Mürşide binde bir uğran
Sakal altı suâldir bu 

Seher vaktinde yapılan derslerde sâlike büyük ikramlar ihsan olunur. Üstadımız Sâmî Efendi Hazretleri, “Bizim ihvanımız Peygamber’in koruması altındadır.” buyururlardı. Rabbimizin ‘kulum’ dediği vasıfta insan olmadan kendimizi olduk, piştik diye kabul edemeyiz. Mürşidine râbıtası kuvvetli olan ihvanın işi hem dünyada hem de âhirette çok kolaydır. Râbıtanın sâliki götüreceği yer murakabedir, Rabbimizin âlemi yaratışındaki sırları tefekkürdür. Bu sâyede kalbte hikmet pınarları çağlar.

Benlik şişesini kırmak zorundayız. Daima muhasebe edeceğiz. Hesap korkusu taşıyacağız. Hüzün üzere olacağız. Sâmî Efendimiz Hazretleri zamanının kutbuydu, insanların ve cinlerin mürşidi idi. Ancak üzerlerinde hiç eksilmeyen bir mahzuniyetleri vardı. Bütün üstatlarımız, mânevî bir ocaktır. Bizler ocağın etrafında ısınıyoruz. Fakat ocağın üzerine oturmamız lâzım.

Bir gün bir evlâdımız bize, “Efendim, bu derslerin sonu nereye kadar varacak?” diye sordu. “Oğlum! İbâdet ölene kadardır.” dedim. Râbıtası, murakabesi kuvvetli olan ihvanımızdan bazıları, eşyanın konuştuğuna muttali olur. Ancak esas olan, “kulluk” sırrına ermektir. Büyüklerimiz, “Bitkilerle, hayvanlarla konuşur hâle gelseniz dahi derslerinize devam edin.” buyurmuşlardır.

Ladikli Hacı Ahmed Ağa, “Mahmûd Sâmî Efendi Hazretlerinin evlatları arasında hayvan suretinde kimse yoktur.” buyururlarmış. Bu nimet, her yol ehline nasip olmaz. Hayvan suretinde olmamak ise ihlâsa bağlıdır. Akşam ile yatsı arasında 100 defa “Sübhânallâhi ve bihamdihi” deyin, buyurmuştu Sultanımız. İbadetlerimize ihlâs tuzu biberi ektiğimizde, o ibadetleri tartacak mizan yoktur. Fakat ibadetlerimizde ihlâs yoksa sadece yorulduğumuzla kalırız.

‘İhlâs ile amel nasıl olur, Efendim?’ diye sorarsanız, cevabı çok kolay: ‘Başkalarının derdiyle dertlenmekle hâsıl olur.’ Misal: Mahallemizde, köyümüzde evlenmemiş kız çocukların sıkıntıları uykularımızı kaçırmalıdır. Her kimin derdi varsa, onun derdiyle dertlenmek pek mühim. Gönüller yapmak pek mühim. İnsanlara hilm ile muamele pek mühim. Çünkü ihlâs elbisesi, gönül kırmayanlara, insanlarla muamelelerinde af yolunu seçenlere giydirilir. İhlâs, Hz. Ebubekir’in yolundan gidenlere verilir. Ebû Cehil’in yolundan gidenlerin amellerinde ihlâs, samimiyet bulunmaz. Can ü gönülden Allâh’ımızı zikretmezsek, kafamızda ve kalbimizde şeytan dolaşır. Ne kendimize ne çoluk-çocuğumuza bir faydamız olur.

Zikrullah şifâu’l-kulûbdur. Cenâb-ı Hakk’ı zikir, kalbi hasetten, kibirden, cimrilikten, hırstan, tamahkârlıktan korumak için şifadır. Hadîs-i şerîfte, ‘Cenâb-ı Hakk’ı zikir sadaka vermekten efdaldir’ buyrulmuştur. Şeytan benî Âdem’in kalbini istilâ etmeye çabalar. Lâkin kalb Cenâb-ı Allâh’ı zikredince oraya nüfuz edemez, orayı istilâ edemez. Kalb Cenâb-ı Allâh’ı unutursa, şeytan kalbi istilâ eder; kalbe nüfuz eder.

Mevlâ, bizleri Zât-ı Kibriyâ’sını her nefeste hatırlayan ve amellerini şeytana kaptırmayan kulları arasına dâhil etsin. (Âmin)

Hamd olsun âlemlerin Rabb’i olan Allâh’a!

 Mayıs 2025, sayfa no: 42-43