Her Nefeste Hakk’ı Zikretmek

Kıymetli kardeşlerim!

Kalb, hayatımızı idâme ettiren bir organımızdır. Ancak benim size anlatmak istediğim kalb, o kalb değil. Kalbin üzerinde gönül var. Gönlün içinde süveydâ-yı derûn noktası var aynen göz bebeği gibi. Güzel sesler işittiğin zaman gözünden yaş gelir. Tesirli sözler duydun mu hislenirsin. Bunlar süveydâ-yı derundandır. Gönül dediğimiz Âlem-i Emir’dendir, Âlem-i Halk’tan değildir. Âlem-i Halk’tan olsaydı et parçası olurdu.

Bu konuda Üstadımız Sâmî Ramazanoğlu’ndan (ks) öğrendiklerimi sizlere nakledeyim. Böyle gaflet ile on bin defa ‘Allah Allah’ demek hiçbir şey ifade etmez. Kalbini, dilini ve kulağını bir edeceksin. Zikrederken baktın ki gaflet hali geldi, başladın boş yere ‘Allah Allah’ demeye, hemen kendini kontrol edeceksin. İlla ki gönlüne dikkat edeceksin. Gönlünü, süveydâ-yı derûnu gözetirsen Allâh’ı (cc) unutmazsın. Kalbin üzerinde lafza-yı celâl yazılıdır. Sürekli olarak Allâh’ı hatırlatacak bir nokta var orada.

Kalb, ‘Allah Allah’ demeye başlar. Kalb zikreder, sen de bunu duyarsın. Kalbin duyurmak hissi var. Çünkü bir şeyden korktuğunda, nasıl kalbin çarpar ‘küt küt’ ederse, aynı şekilde kalb zikrini de sana duyurmak ister. Ondan sonra zikir sabitleşir. Zararı mı olur, daha koyulaşır. Telvin halinden temkin haline dönülür. ‘Letâifleri tez tez değiştirmenin mânâsı yok’ derdi Üstadımız. Bir keteni, bir kömürü yaktın mı acı bir tütün gelir, ondan sonra ateş alevlenir. Bu iki halden sonra, köz halini alır; kahveyi pişireceğin zaman elin yanmaz, bir solukta pişirirsin. Kalbin durumu da böyledir.

Derviş, kalbi zikrederken rabıtayı çok yaparsa kalbinde batma hali olur. Battığı zaman letâif değişilmez. Ondan sonra, acele de edilmez. Acıdan sonra, ‘küt küt küt’ atmaya başlar. Süveyda-yı derûn sana duyuracak şekilde ‘Allah Allah’ der. Bizim yolumuzda öyle dıştan bağırma-çağırma olmaz. Kendi kulağın duyacak kadar ‘Allah Allah Allah’ diyeceksin. Gelin Hakk’ın zikrini kalbimize duyuralım; dilimiz, kalbimiz ve kulağımız bir olsun.

‘Bir kimsenin dili Allah derse, kalbi de Allah derse, onun yardımcısı Benim’ buyuruyor Allâh’ımız. Onun halini meleklere bile duyurmam. Mîzan’da bir kulun hesapları görülüyormuş, günahları ağır gelmiş. Allâh’ımız o kulun imdâdına yetişmiş ve şöyle buyurmuş: ‘Benim indimde bu kulumun bir ameli var. Bu kulum, meleklerimin dahi duyamayacağı bir şekilde beni gizlice zikretti. Affettim onu.’

el-Kalbu kenzullah. Kalb, Allâh’ın hazinesidir. Ne ararsanız bulunur orada buyurmuş, Abdülkadir-i Geylanî (ks) Hazretleri. Pazarda kumaşın iyisi de bulunur kötüsü de. İsteyen iyisini de alır kötüsünü. Bizim pazarımızda sermaye kabiliyet ve teslimiyettir. Sohbette ise her şey kendi kendine sökülür gelir. Konuşan mı söküp getiriyor? Hayır. Dudaklar da Allâh’ın , gönüller de Allâh’ın , her şey Allâh’ın . Yani vazifeyi gören Rabbimiz. Biz talebkârız. Onun için iftihar eden belasını buluyor.

‘Men arefe…’[1] sırrına mazhar olmazsan konuşması zor. Biz haddimizi bilmediğimizden konuşuyoruz. Üstadımız, bizlere ‘İhvâna sohbet buyurun’ dediği için konuşuyoruz. Yoksa bunları söylemeye haddimiz mi var?

Bir elif, iki lam bir de hû var Allah lafza-i celâlinde. Bu bir kolaylıktır bizim için. Nasıl bir kolaylıktır? Gafil olmazsak eğer aldığımız her nefeste Allâh’ı (cc) zikretmiş oluruz. Hayvanların nefesi de Allah der. Hepsini ona göre halk etti Mevlâ’mız.

İbn Arabi (ks), ‘Mevlâ’sını en çok zikreden taşlarla topraklardır, sonra ağaçlar, sonra hayvanlardır. Mahlûkâtın içinde Allâh’ı (cc) en az zikreden ise insanlar ve cinlerdir’ buyurmuştur. Biz, Allâh’ı (cc) en az zikredenler içinde yer alıyoruz. Onun için Sâmî Efendimiz (ks) de ‘Kalbiniz çalışsın, az zikretmesin, daima Allah desin’ buyurmuştur. Bütün letâif şöyle dursun, bir tek kalb ‘Allah Allah’ dese, kabir bizi çürütmez -bi iznillah-.’

Mevlâ, bizlere, bütün azalarımızla kendisini zikreden kullardan olmayı nasib buyursun. (Âmin)

Hamd olsun âlemlerin Rabb’i olan Allâh’a.

[1] Aclûnî, Keşfu’l-Hafâ, c.II, s.262.

 Ağustos 2022, sayfa no: 36-37