Ölüm Dersinden Okumak.. / Semiha Marufoğlu

Beklenmedik bir anda gelen haber;

O vardı ama şimdi yok,

1 dakīka önce nefes alıyordu şimdi kalbi durmuş,

Daha dün telefonda konuştuk,

Geçen hafta yemeğe dāvet etmişti yarın buluşacaktık..

Birkaç gündür başka bir hal vardı onda..

Uzun zamandır ağzından seni seviyorum sözünü hiç duymamıştım..

Helâllik istiyordu…

Aldığımız ölüm haberlerinden sonra üç aşağı beş yukarı aynı şeyleri duyuyoruz. Sonuç yarım kalan planlar, son konuşmalar, son görüşmeler, son sarılmalar, gözlerin son kez buluşması belki de son kızgınlık ve kırgınlıklar.. Hangimiz son kez yaptığımızın farkındayız ki? Müsaadenizle ben söyleyeyim, Rabbimizden kalbimize ilhâm olunmadıysa hiçbirimiz.

Ne zaman öleceğimizi ve çevremizdekilerin ölüm haberini alacağımızı bilmememize rağmen nasıl bu kadar kızgınlık ve kırgınlık biriktirmeyi başarabiliyoruz? Tüm bunlardan haberdar olmamamıza rağmen nasıl oturduğumuz ortamlarda insanların arkasından konuşuyor, kusurlarını ortaya döküyor ve şâhit olduğumuz her şeyin anlatılmasında sanki Allâh’ın rızāsı varmış gibi zaman zaman seslerimizi yükseltiyor, bakışlarımızı vakti gelen bir öcü alıyormuş gibi merhametten, rahmetten uzak nasıl sağa sola nazar ettiriyoruz? Rabbimizin bizlere “Sizden bir kimse, ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı?” (Hucurât, 12.) sözü bizi ürkütmeyi bırakın günâhımız soldaki defterimize yazılmaya yüz tutmuşken, Rabbimizin sözü hatırlatıldığında hadsizce: ‘Ne var bunda, bir şey olmaz biz doğruyu söylüyoruz, çok içimde tutmuştum anlatınca iyi oldu, rahatladım.’ diye cevap verebiliyoruz günah ağırlığının, içimizde tutmaktan ziyâdesi ile daha ağır olduğunu hesâb edemeyerek..

Seviyor.. sever.. severdi..

Okuyor.. okur.. okurdu..

Dikkat ediyor.. dikkat eder ve sonunda, dikkat ederdi..

Ölüm bütün cümleleri geçmiş zamâna mahkûm bırakıyor, yüklemlerimizi ‘- dı- di’ dışında başka zaman ekleriyle bitirmemize izin vermiyor. Bizden sonra bize āit kurulacak cümlelerin sonu bu işte. Aslında hayattaki çabamız şu cümle sonundaki kelimelerin olumlu olması değil mi? Kemal Sayar’ın ifâdesiyle; "Her insan kendi masalının peşinde koşuyor. Koca bir ömrü bir hikâye kurmak için yaşıyoruz. Anlatacak bir şeylerimiz olsun, bizden geriye bir hoş sedâ kalsın istiyoruz. Sevenlerin kalbine çarparak çoğalacak bir büyük hece, sâdece sevginin telleriyle titreşecek bir cümle..."

Günlük hayâtımızda yaşadığımız telaşlar, endîşeler, kaygılar, üzüntüler, öfkeler, nefretler, bedduālar ve daha nice olumsuz durumlar.. (yazarken/okurken bile içimize sıkıntı veren sözcükler..) Ölüm gelince geriye bunlardan hangisi kalır?

-HİÇBİRİ!

Ölüm gelince hiçbirine yer yok. Mâdem ölüm gelince bu tür olumsuzluklara yer yok o zaman ‘ölüm’, sandığımız kadar kötü bir şey değil demektir.

Farklı bir açıdan daha bakmaya çalışalım. Eğer hayâtımızda saygı, sevgi, hoşgörü, iyilik, güzellik, merhamet, bereket…var ise ölüm geldiğinde bunların hangisi sıfırlanıp değerini kaybeder?

-Hiçbiri!

Size bir güzel haber daha vermek isterim: Hayâtımızda yüzdelik oranla daha yoğun bulunan ve mesâfelerin engel olamadığı, düşüncesinin bile gözlerimizi doldurduğu, olumsuz mānâda olmasa da hasret ve özlem duyguları (eğer bizdeki anlamı, dünyâya āit olacak kadar yüzeysel değilse) geride kalmayacak!

Hasret gözyaşlarını dökenler, kalbi hâlâ 14 asır öncesinde yaşayanlar, Taif’i her okuduğunda o andaymış gibi Gül Sultan (sav)’i hayâlinde canı pahasına korumaya çalışanlar, Hz. Ali ile Hz. Fâtıma’nın düğününde havaya savrulduktan sonra yere düşen şekerleri çocuklar gibi gülüşerek Ashâb-ı Suffe için toplayanlar, Hz. Hatîce’nin kabrinde gül kokan mübârek gözyaşını silmesi için elinde mendille Rasûlullâh’ın (sav) başında içi yana yana sessizce bekleyenler, MÜJDE! Ölüm ayrılık değil kavuşmadır, hasret bitiyor..

Eğer öyle olmasaydı Yaradan’a:

Sevgili, En Sevgili, Ey Sevgili

Uzatma dünyâ sürgünümü benim.. diye seslenilir miydi hiç?

Hamdolsun ālemlerin Rabbi olan Allâh’a..

Mart 2022, sayfa no: 11