Kareleri Görebilmek / Elif E. Bayraktar

Eğer yeryüzündeki ağaçların tümü kalem ve deniz de -onun ardından yedi deniz daha eklenerek- (mürekkep) olsa, yine de Allâh'ın kelimeleri (yazmakla) tükenmez. Şüphesiz Allah, üstün ve güçlüdür, hüküm ve hikmet sâhibidir. (Lokman, 27.)

Düşünüyorum da bir tükenmez kalemi sonuna kadar kullanarak ufak bir defteri bile doldurmak mümkün değil. Sâdece Akdeniz'in yaklaşık 3 milyon km² yüzölçümü olduğunu ve bütün denizlere yedi deniz daha eklendiğini düşünürsem?  Bu muhteşem sayı bile Allâh'ın yaratma sanatını ifâdeden âciz.

Tüm bu nîmetler için Allâh'ın bizden tek istediği nankörlük etmemek ve şükredici olmak. Ama bizler her şeyde olduğu gibi şükür konusunda da ne kadar cimriyiz. Kur'ân'ı her açtığımızda Rabbimizin "ne az şükrediyorsunuz!"buyurduğunu görüyoruz. Muhâtabı sen, ben, hepimiziz ama yeterince önemsemiyoruz.

Düşünüyorum, eğer vücûdumu kendim kontrol etmek zorunda olsaydım bunu başarmam mümkün olabilir miydi?  Bu şekilde hayâtımı sürdürebilir miydim?

Haberim dahi olmadan içimde mükemmel bir emir-komuta sistemi oluşturmuş Allah ve yine bilgim dışında, içimdeki her şeyi kontrol altında tutuyor. Bu sistemde benim hiçbir rolüm ve hiçbir söz hakkım yok.

İzlediğimiz hiçbir görüntü boş ve amaçsız yaratılmıyor. O halde Allâh'ın bizim için yarattığı o karelere boş bakmamam, görmeye çalışmam lâzım.

Görebildiğim İlk Kareler…

Vücûdumdaki bütün hücreler tek bir hücrenin çoğalmasıyla oluşuyor. Gözümdeki ince ve şeffaf canlı zarı oluşturan hücreler de, sert kemiklerimi oluşturan hücreler de, kan ve sinir hücrelerim de; tümü tek bir hücrenin bölünmesi ve çoğalması sonucunda var olmuş. Bir hücre bölünerek bir taraftan taş gibi sert olan kemikleri, diğer taraftan cam kadar şeffaf olan göz korneamı oluşturmuş. 

Şu tek bir cümleyi yazıncaya kadar gözümde yaklaşık yüz milyar (100.000.000.000) işlem yapılıyor. Hayâtımda sâhip olduğum her şey gözlerim sâyesinde anlamlı. Ailemi, dostlarımı, evimi, hayâtım boyunca karşılaştığım her şeyi gerçek anlamda gözlerimle tanıdım. Onlar olmasaydı renklerin, ağaçların, denizlerin, kısacası güzelliklerin nasıl bir şey olduğunu hayâlimde canlandıramazdım. Ama gözlerim var, okuyorum, yazıyorum. Dahası, bunun için hiçbir çaba harcamıyor, yalnızca görmek istediğim neyse ona bakıyorum o kadar.

Fotoğraf çekebilmek için fotoğraf makinesini ayarlarken gözlerimle yalnızca bakıyorum. Bu sırada ne göz merceğimle optik ölçümler yapıyor, ne de göz kaslarımın çok hassas kasılma oranlarını hesaplıyorum. Bu işlemlerin tümü benim için otomatik olarak düzenleniyor. Bunun ne büyük bir mûcize olduğu önceleri aklıma bile gelmiyordu. Ancak şimdi biliyorum ki bu, Allâh'ın çok büyük bir lütfu. Allah (cc) benzersiz yaratmasını böyle cömertçe sergiliyor ki O'nu tanıyıp, sonsuz gücünü gereği gibi takdîr edebilelim.

Belli ki canlı ya da cansız tüm varlıklardaki her bir molekül Allâh'ın dilemesi ile hareket ediyor. Bu gerçeği kavramak Rabbime dayanıp güvenmemi sağlıyor. Beni bir kader dâhilinde yaşatan, sayısız nîmet veren Allâh'a yönelmek gerçek huzûru tattırıyor.

Tesâdüfen yaşadığıma inanıyor olsam; tesâdüfen çalışan beynime, tesâdüfen atan kalbime ve tesâdüfen çalışan tüm diğer organlarıma güvenerek rahat bir hayat sürdürmem mümkün olabilir miydi?.. Bu konuda huzurlu yaşayabilme nedenim, bana can veren Yaratıcının, bedenimdeki tüm sistemleri kontrolü altında tutuyor olması. 

Her gün ortalama yirmi üç bin kez nefes alıyorum. Aldığım nefesler adedince Rabbime hamd olsun!

Bedenimdeki yüz trilyon hücrenin sâhibi ve Yaratıcısı, üstün güç sâhibi olan Allah. İnsanı sâhip olduğu tüm organlarıyla birlikte "en güzel sûrette" yaratıp, kendisini tanıyıp bilmesi için delillerini sergileyen de Yüce Allah.

O halde üzerimdeki nîmetlerin farkına varmalı, hayâtımı yalnızca Allâh'ın râzı olacağı şekilde düzenlemeli; sâhip olduğum mûcizevî bedenin Allâh'ın bir lütfu olduğunun bilinciyle O'na hamd ve şükür içinde olmalıyım.

Hamd ediyorum coşuyorum sevinçten. Bedenim selâmette, sonsuz bir aklın kontrolündeyim ve O’na teslîm olmuşum. Büyüklüğüyle seviniyorum, gücüyle seviniyorum Allâh'ın. Beynim ferahlıyor, kalbim mutmain oluyor, rûhum bayram ediyor!