Editörden...

Değerli Okurlarımız,

“Gazze’de 7 Ekim’den bu yana öldürülen 20.000 çocuğa karşı empati duyabiliyor musunuz?”
Gazeteci Piers Morgan’ın bu sorusu, insanlığın yüzüne tutulmuş acı bir aynadır.

Her biri bir dünya olan o çocuklar, düşlerini, oyunlarını ve yarınlarını kaybetti. Bizler ise çoğu zaman sayılara indirgenen bu kayıpların ardındaki hakikati görmezden geliyoruz. Oysa her sayı, bir nefesti, bir gülüştü, bir annenin kalbiydi.

Bugün dünyanın dört bir yanında yükselen sessizlik, zalimin işini kolaylaştırıyor. Oysa vicdan, en çok suskunluk anlarında sınanır. Çocuğun gözyaşını görmezden gelmek, insanlığın ortak kalbini inkâr etmektir.

Zulme sessiz kalmak, zulme ortak olmaktır. Gazze’de yok edilen her çocuk, bizim vicdanımızda kapanmaz bir yara açmaktadır. İnsanlığın şerefi, mazlumun yanında durabilmekle ölçülür.

İnanıyoruz ki susmak, en ağır vebaldir. Çocukların çığlığını duymak, onların hatırasına sahip çıkmak yalnızca bir vicdan borcu değil; insan olmanın asgari şartıdır.

Selam ve duâ ile...

Eylül 2025, sayfa no: 3