Editörden

Değerli Okurlarımız,

Dünya telaşına kapılıp Rabbimizin “Karîb” ismiyle bize olan yakınlığını unutmak, insanın kendine yaptığı en büyük haksızlıktır. Oysa gördüğümüz güzellikler, içimize dolan huzur ve kalbimize gelen sevinç, Allah’ın bize olan rahmetinin bir tecellisidir. Kimi zaman yalnız hissettiğimizde, O’nun her an yanımızda olduğunu hatırlamak kalbimizi diriltir ve bize güç verir. Dua etmek, aslında kalbimizi Allah’a açmak, O’na yakınlığımızı tazelemektir. Nefsimizin bencil isteklerinden uzaklaşıp Rabbimizin rızasını aramak ise bu yakınlığı güçlendirir. Çünkü gerçek huzur, insanın kendini Allah’a teslim edebilmesindedir. Allah’ın bize şah damarımızdan daha yakın olduğunu bilmek, hayatın zorluklarında bile sabır ve teslimiyetle kalabilmemizi sağlar. Bu sayımızda Rabbimizin kullarına olan yakınlığını, nefsin perdelerini nasıl aralayabileceğimizi ve kalbimizi O’na nasıl yaklaştırabileceğimizi konu edindik. Rabbimizden, kalplerimizi Kendisine yakın kılmasını, bizi rızasından ayırmamasını niyâz ederiz.

Selam ve duâ ile...