AŞK

Aşk hakkında yazı yazmam taleb edilince, hemen Fuzûlî geldi hatırıma. “Yâ Rab belâ-yı aşk ile kıl âşinâ beni, Bir dem belâ-yı aşktan etme cüdâ beni” “Aşk derdiyle hoşem el çek ilacımdan tabib, Kılma derman kim helâkim zehri dermânındadır.” “Aşk imiş her ne var âlemde. İlm bir kıyl ü kâl imiş ancak.” Aleyhissalât ü Vesselâm Efendimiz’e duyduğu derin sevgiyi de şu dizeleriyle ifâde eder Fuzûlî: “Pâre pâre dilimi rûh-i perîşânımda Ser-i kûyunda gezen her ite bir pâre fedâ.” Yaralı gönlüm parça parça olsun da Yâ Rasûlallâh, Sen’in Medîne-i Münevvere’nin köyünde olan köpeklerine fedâ olsun. Esad-ı Erbilî (ks) da Efendimiz’e (sav) sevgisini şu gazeliyle tüllendirir: Gönül nûr-i cemâlinden habîbim bir ziyâ ister Gözüm hâk-i rehinden ey tabîbim tûtiyâ ister Safâ-yı sîneme zulmet veren jeng-i günâhımdır Aman ey kân-ı ihsân zulmet-i kalbim cilâ ister Yetiş imdâda ey Şâh-ı risâlet rûz-ı mahşerde Ki derd-i bî-devâ-ı ma'siyet senden şifâ ister Ne âb-ı dîdeden rahat ne âh-ı sîneden imdâd Benim bâr-ı günâhım lûtf-ı şâh-ı enbiyâ ister Sarıldım dâmen-i ihsânına ey Şâfi-i ümmet Dahîlek yâ Muhammed hasta cânım bir devâ ister Gül-i ruhsârına meftûn olanlar şüphesiz sensiz Ne mülk ü mâl ü cân ister ne de zevk ü safâ ister N'ola bir kerre şâd olsun cemâl-i bâ-kemâlinle Ki kemter bendeniz Es'ad sana olmak fedâ ister Allah Teâlâ'dan gayriye duyulan aşka mecâzî, kudsî sevgilere duyulan muhabbete de İlâhî aşk denir. Bu aşkı Yûnus Emre dillendirir: Aşkın aldı benden beni, bana seni gerek seni Ben yanarım dün ü günü, bana seni gerek seni Ne varlığa sevinirim, ne yokluğa yerinirim Aşkın ile avunurum, bana seni gerek seni Aşkın âşıkları öldürür, aşk denizine daldırır Tecellî ile doldurur, bana seni gerek seni Aşkın şarabından içem, Mecnun olup dağa düşem Sensin dün ü gün endişem, bana seni gerek seni Sofilere sohbet gerek, Ahîlere Ahret gerek Mecnunlara Leylî gerek, bana seni gerek seni Eğer beni öldüreler, külüm göke savuralar Toprağım anda çağıra, bana seni gerek seni Cennet Cennet dedikleri birkaç köşkle birkaç hûri İsteyene ver sen ânı, bana seni gerek seni Yunus'dürür benim adım, gün geçtikçe artar odum İki cihanda maksûdum, bana seni gerek seni Aşk denince Mecnun gelir hatıra. Mecâzî aşkın doruğundan İlâhî aşka geçmişti de ondan. Köpeği, Leylâ’nın köyünden diye sevmiş, ceylanı da, gözleri Leylâ’ya benziyor diye. Daha sonra da gerçek sevgiliyi bulunca bakın neler söylemiş: Leylâ Leylâ deyü Mecnun niçe dem yandı yakıldı Son demde dedi bana bu kavga neme lazım. Geceleri uykusuz, gündüzleri susuz, mâşukundan başkasını görmez, âh ü vâh eder durur âşık. ah minel ışk-ı ve hâlâtihî ahraka kalbî bi harârâtihî mâ nazara ayni ilâ gayrikum uksimu billâhi ve âyâtihi... ah aşktan ve onun hallerinden hararetiyle yaktı kalbimi gözüm senden gayrısına bakmadı Başkalarına şaka gibi gelen aşk, Mevlânâ’ya sorulunca anlaşılır. Aşk nedir diyenlere “benim gibi olursanız anlarsınız” der. Aşkın sarhoşluğunu Bâyezid (ks)'da yaşarız. “Ne şarab bitti, ne de ben.” Bu şarabla kasdettiği mânâyı Kur’ân-ı Kerîm’de buluruz. “İyiler ise, kâfûr katılmış bir kadehten (cennet şarabı) içerler.” (Dehr, 5.)“Allâh’a karşı gelmekten sakınanlara söz verilen cennetin durumu şöyledir: Orada bozulmayan su ırmakları, tadı değişmeyen süt ırmakları, içenlere zevk veren şarap ırmakları ve süzme bal ırmakları vardır.” (Muhammed, 15.) "Bu ırmakların hepsi de “Besmele-i Şerîf” den çıkar." İzah: H. Hasan Efendi Üstâzımız. Aşk, sevdiğinde kaybolmaktır. Hak Teâlâ bâkî olunca, elbette fânî onda yok olur. Mevlânâ’nın ifâdesiyle, kıpkırmızı olan demirin, ben ateşim demesi gibi. Aşk, Elest bâdesinden tadıp sarhoş olmaktır. Vatanını özleyip garip yaşamaktır aşk. Âlem-i Ervâh’ın hasretini çekmektir bu dünyada aşk. “Dünyâda bir garip ve bir yolcuymuş gibi yaşa, akşama ulaştığında sabahı bekleme. Sabaha ulaştığında akşamı bekleme. Hastalığın için sıhhatinden ve ölüm için hayâtından istifâde et. Vaktini boşa geçirme..” Atomdaki çekirdeğin etrâfındaki elektronlar aşkla döndüğüne göre, zerrelerin birikiminden olan kâinât da aşkın eseridir. "Ben gizli bir hazîne idim, bilinmek istedim (bilinmeye muhabbet ettim) ve kâinâtı yarattım." Hakîkî aşk, kulun Rabbini tanımasıdır. Emr-i İlâhî’den haz duymasıdır. “Kendisinde (şu) üç özellik bulunan kimse îmânın lezzetini tadar: 1. Allah Teâlâ Hazretleri ve Resûlullâh’ın (sav) kendisine (Hak’tan gayrı) başkalarından daha sevgili olması. 2. Sevdiği kimseyi yalnız Allah için sevmesi. 3. Allâh’ın lutfuyla küfürden kurtulduktan sonra tekrar küfre dönmeyi ateşe atılmak kadar kötü görmesidir.” Gerçek sevgiye iki şey ulaştırır. Mâsivâyı terk. İbâdet ve tâate muhabbet. Bedenden yedi bin sene önce yaratılan kâlb, kurb-i İlâhî, Allah Teâlâ'yayakınlık için halk olunmuştur. Kâlbden yedi bin sene evvel halk olunan ruh, üns, Mevlâ ile dostluk için yaratılmıştır. Ruhtan yedi bin yıl önce yaratılan sır, Hâlik-ı Lemyezel’e vuslat, kavuşmak için yaratılmıştır. Bu saydığımız esasları Kitâb-ı Kerîm’den inceleyerek izah edelim. De ki: “Ben ancak sizin gibi bir beşerim, bana vahyolunuyor ki, sizin ilâhınız ancak bir ilâhtır. Artık her kim Rabbinin huzûr-u mânevîsine ermek niyâzında bulunur oldu ise sâlih amel işlesin ve Rabbinin ibâdetine hiçbir kimseyi ortak edinmesin.” (Kehf, 110.)"Yüzler vardır ki, o gün ışıl ışıl parıldayacaktır. Rablerine bakacaklardır (O'nu göreceklerdir)." (Kıyâmet, 22-23)Cennettekiler, zâtının künh ü mâhiyetini kavramaksızın ve herhangi bir şeye benzetmeksizin Allah Teâlâ'yı görecektir. Mü’minler Rablarını, Cennette ayan-beyân görecekler. Ay, ondördüncü gecesinde zorluk çekilmeden müşahede olunduğu gibi, inananlarda Rablerine  zahmetsizce bakacaklar. Gerçek sevgiye, ilâhî aşka ulaşanlar şu sözü söylerler. “Neden yalnız böyle oturuyorsun” diye de, “Ben Beni zikredenle beraberim.” Aşkın kademeleri: 1. Sevdiğinizi Allah için sevmek. 2. Habîbine (sav) ve Zâtına (cc) kavuşturacak olan mürşid-i kâmillere saygı. 3. Kendisine itâatle emrolunduğumuz Efendimiz’e (sav) derin bir sevgi. 4. Bütün bu sevgilerin husûlüne sebep olan Rabbi Zülcelâlimize muhabbet. Çekilen evrad ve ezkâr, yapılan Râbıta ve murâkabe hep ilâhî aşk içindir. O’nu bulmak, O’na ermek içindir. Eserde mümessiri görerek, baktığı eşyâda Rabbimizi bularak, zâtına muhabbet eden kullardan kılsın bizi.

Alemdar-Ali Ramazan Dinç Efendi