Hayat

Kim dirilirse, o alınır bezm-i hâs’a, özel görüşmeye. Dâvetçileri zâtı olur, ikrâmı da kendisi yapar. Onlar için ölüm yoktur. Dünyâda yeyip içen, gezip dolaşan Sıddîk-i Ekber gibi. Hakk Teâlâ ister onun rızâsını. “Sorun kullarıma ne istiyor?” iltifâtı gibi. Muhiddin-i Arabî’nin gözlerini yumup kalben ihsânı gibi. Eteği açılınca, on sekiz bin âlemin seyredilişi gibi. Dirilmek için Üveys olmak gerek. İlimde İmâm-ı Âzam (rh.a) gibi haşyet, İrfanda İmam Şarani gibi gayret, islâh-ı nefisde İbrâhim bin Edhem gibi zahmet, her türlü davranışında örneği Cenâb-ı Ahmed (sav) olmak gerek. Zehirle pişen aş bal gelirse dirilir insan. Yunusça ifâdeyle ister kefen ister hil’at, ister diken ister gül olsun. Yeter ki her adım Mevlâ’ya varsın. Gören göz, duyan kulak, veren el, yürüyen ayak, o nurla yürüsün. Oturduğu meclisin anıldığı mekân kudsî, etrâfı melek, kuşatanı rahmet olsun. Nerede olursa olsun, İlâhî korku onun sermâyesi olsun. Genişlikte gönlü arş, zenginlikte hazîne, dostlukta beyt olur dirilenlerde. Arayalım şimdi onlar nerede? Düşmüşler bir derde. Arzuları Allah Teâlâ. Dünyâ cîfe, uhrâ zevk ü safâ onlarca. Emel Cemâlüllâh. Ölse de diridir onlar. Bir cenâze esnâsında güler Necmeddin-i Irakî (ks). Bunun sebebini şöyle açıklar: “Ölen kimsenin letâifleri bütün zikirde. Fakat telkin veren hocanın yok bundan haberi.” Cenâb-ı Hakk, ölüden diriyi diriden ölüyü çıkarır. Ebu Cehiller gibi îmandan mahrum ölülerden, Sahabe-i Kiram’dan İkrimeleri (ra) çıkarır. Münâfıkların reisi Abdullah bin Ubey bin Selüllerden, Hz. Abdullah gibi yiğitleri çıkarır. Bunun tersi de mümkündür. Yapılan nasihatlerden ders çıkararak dirilme zamânı. Şimdi uyanmazsak, ebedî kendimize gelemeyiz. Kıyâmetin küçük alâmetleri tamâmen belirmiştir. Denizin dibi görülmüştür. Bıçak kemiğe dayanmıştır. Yerel kaynaklar azalarak dünyânın ömrü konuşulmaktadır. Îsâ (as) ile Mehdi (as) buluşmasından söz edilmektedir.

Alemdar-Ali Ramazan Dinç Efendi (Mart 2016)