Gençlere Namaz Bilinci Verilmelidir?

Bir şeyi kalıcı hale getirebilmek için üç şeye ihtiyaç vardır; inanç kararlılık ve disiplin… Yani yaptığınız bir şeye önce yürekten inanmalı ve inandığınız doğrultuda hareket etmelisiniz. Aksi takdirde inandığınız şeyle davranışlarınız arasında yoğun bir uyuşmazlık ortaya çıkacaktır. Bu çelişkiyi ortadan kaldırabilmek için duygu, düşünce ve eylem birlikteliğini sağlamanız şarttır. İnsanlarımızın inanç ve eylem uyuşmazlığına düştüğü hususlardan biri de namazdır. Namazın kuvvetli bir sorumluluk olduğunu kabul eden kimseler gündelik hayatlarında namaza yer vermez ve kendileri ile çelişkiye düşerler. İnanç ve eylem uyuşmazlığı yaşayan bir anne baba bu tutumlarını çocuklarına da aktarırlar. Zira her çocuk bir aile ağacının gölgesinde büyür ve bu ağacın kokusundan eser taşır. Anne babaların beklentileri ve öncelikleri büyük oranda değişti. Çocuğa erken yaşlarda namaz bilinci vermek yerine büyüyünce kılar, şimdi derslerine çalışsın, başarı getirsin, saygın bir meslek edinsin diyor ve önceliklerini maddi beklentileri üzerine kuruyorlar. Bu telkinlerle büyüyen çocuklar para kazandığım sürece değerliyim anlayışına sahip oluyor ve maddiyat odaklı bir bakış açısı kazanıyor. Söz namaz ve sair ibâdetlere gelince de, türlü türlü mazeretler üretip erteliyor. Materyalist zihniyetin şemsiyesi altındaki kimselerin en büyük gafleti ertelemektir. Bu kimseler kendileri için hayatın ebedî devam edeceği vehmine kalır ve bütün hayallerini dünya üzerine kurarlar. Namaz ve diğer ibâdetler bu insanların söylemlerinde yer alsa da eylemlerinde yoktur. Hz Peygamber (sav) yaşamının merkezine namaza almıştır. O, güne başlarken işlerini namaza göre biçimlendirir ve namazı her şeyin önünde tutardı. O’na tâbii olduklarını iddia eden anne babalar çocuklarına, namazın merkezi bir noktada durduğunu, kalan vakitlerde ise diğer işlerini yapabileceklerini ifâde etmek zorundadırlar. Eğer bunu başarabilirlerse üniversite çağına gelmiş gençlerin geleceğini kurtarabilir ve onları kör tuzaklardan koruyabilirler. Zira namaz kalkan olur ve bu çocukları dış dünyadan gelebilecek bütün kötülüklere karşı korur. EĞİTİM EVDE BAŞLAR İslâm toplumlarında ev oldukça işlevsel bir mekândır. Çocuklar anne babanın rehberliğinde temel dini bilgileri burada alır ve evin mânevî iklimini soluyarak büyürler. Ev bir okul gibidir. Anne baba bu okulun hem eğitimcileri hem mürebbiyeleridir. Evin çocuk üzerindeki tesiri oldukça büyüktür. Anne baba evin bir okul olduğunu unutmayıp, çocuklarını hem bilgi olarak beslemeli hem de yaşantısal olarak örnek olmalıdırlar.  Çocuk ev ortamında, anne babanın namaz konusundaki hassasiyetine şahit olmalı, onların yanında namaza durmalı ve bu konuda sorular sorabilmelidir. Sorular hayata açılan kapılarımızdır. Çocuklar üç dört yaşlarına geldiklerinde dini konularda sorular sormaya başlarlar. Anne baba bu sorulara doyurucu cevaplar vermeli ve namazı çocuğun zihinsel şemalarına işlemelidir. Ergenlik çağına gelinceye kadar çocuk namazın önemini kavramış ve hayatını bu doğrultuda disipline etmiş olmalıdır. NAMAZ BİLİNCİ AİLEDE VERİLMELİDİR -          Gençlerimiz namaz kılmıyor bu konuda ne yapsak faydalı olamıyoruz diyen anne babalar, eğitimin bir süreç olduğunu ve bu sürecin anne karnında başlayıp hayat boyu devam ettiğini bilmelidirler. Üniversite çağına kadar namazın hayatımızın merkezinde yer aldığını kavrayamayan bir gence bu saatten sonra ulaşmanız kolay olmayabilir. Bu nedenle ergenlik dönemine gelmeden evvel çocuğa namaz bilinci verilmeli ve bunun kuvvetli bir sorumluluk olduğu ifade edilmelidir. -          Kızına namaz bilinci verebilmek için her yolu denediğini fakat ikna edemediği ifâde eden bir anne: “Kızım üniversiteye başladığında bir arkadaş grubuna dâhil oldu ve kızım benim birkaç yıldır vermeye çalışıp muvaffak olamadığım İslami şuuru burada kazandı.” demişti. Akran grubu gençler için olumlu ya da olumsuz anlamda etkilidir. Yani, genç arkadaş etkisi ile kötü alışkanlıklar da edinebilir, olumlu ve faydalı kazanımlar da elde edebilir. Anne babalar çocuklarına kendi yöntemleri ile namaz hassasiyeti kazandıramamışlarsa, sağlıklı bir arkadaş grubuna teşvik ederek gencin bu alışkanlığı grup içinde edinmesini sağlayabilirler. -          İnsan hayatı nefisle akıl arasında devam eden bir koşuşturmacadan ibarettir. Aklın zayıf kaldığı anlarda kişi nefsinin hizmetkârı olmaktan kurtulamaz. Anne babalar, çocuklarını bu tehlikeden koruyabilmek için erken yaşlarda irade eğitimi vermelidirler. Çocuklukta sağlıklı bir irade eğitimi alan genç tuzaklara kapılıp asli görevlerini aksatmaz. Zira doğru ile yanlışı ayırt edebilecek donanıma sahiptir. -          Gencin bir ayağı İslami bilgilerin mütalaa edildiği eğitim halkalarında olmalıdır. Hayat akarken o, bu akışın neresinde bulunması ve nasıl durması gerektiğini sorgulamalı ve yönünü belirlemelidir. Bu da ancak kesintisiz bir dini eğitimle mümkün olabilir. Hz Peygamber ve güzide Sahabesi yaşamlarının sonuna kadar ilim halkalarından ayrılmamış ve imanlarını ilimle beslemekten bir lahza dahi geri kalmamışlardır. -          Gençler yapıları gereği agresif ve çatışmacı bir karaktere sahiptirler. Anne babalar onların bu özelliklerini dikkate almalı ve neden namaz kılmıyorsun diye çıkışmak yerine “birlikte kılalım, bu günlerde namazlarını geçiriyorsun sanırım, bu konuda sana nasıl yardımcı olabilirim….”gibi yumuşak geçişler yapmalıdırlar. -          Gençler anlık hazların, sonu görünmez hayallerin peşinde sürüklenirler. Bu dönem akıldan ziyade hisler ağır basmaktadır. Genç eylemlerinin sonucuna odaklanmakta güçlük çeker. O an kendisine keyif veren ne ise onun peşine düşer. Çocukluk döneminden itibaren davranışlarının sorumluluğunu alabilen gençler ise hislerinin esiri olmazlar. Geçirilen namazların hayatlarına ne tür zararlar getirebileceğini hesaba katar ve aksatmazlar. -          Çocuğa erken yaşlarda namaz bilinci vermek yerine maddî telkinler yapan anne babalar ileriki yaşlarda bu çocuğun namaz hassasiyeti taşımasını beklememelidirler. Aileler önceliklerimizin neler olması gerektiği konusunda çocuğu bilgilendirmeli ve namazı merkeze almalıdırlar.

Fatma Tuncer